Werkelijk met de hand op het hart kan ik zeggen dat mijn taakje als schrijver over muziekjes mij een heleboel werelden heeft leren kennen, die maken dat ik niet meteen van plan ben mij terug te plooien op de kerktoren van het dorp waar ik woon, noch mij geroepen te voelen om mijn stukje materiële wereld te gaan proclameren als centrum van de beschaving. Ook nu weer, nu ik, zoals gewoonlijk met enige vertraging, in contact kwam met deze samenwerking tussen twee muzikanten, die ik voordien enkel van een paar kleine lettertjes kende. Dat ik deze samenwerking te horen kreeg, is -nog maar eens- te danken aan de meer dan uitstekende oren van Arnulf ven Boesterd, de man achter distributeur Xango Music die er telkens weer in slaagt dingen op mijn bureau te deponeren, waarvan ik, na enige beluistering, bijzonder blij ben dat ik ze heb leren kennen.

Deze keer gaat het om Yinon Muallem, Joods van origine, maar met een verleden van twintig jaar in Istanbul. Zijn ouders vluchtten in de jaren ’50 vanuit Baghdad naar Israel. De tweede muzikant is Saman Alias, oorspronkelijk uit Koerdisch Irak afkomstig, maar daar weggevlucht onder het bewind van Saddam Hussein en in ruim twintig jaar geleden in Zweden terecht gekomen. Op een niet nader genoemde avond was Muallem in Café Ritorno in Stockholm -een plaats waar ik gelukkig ooit passeerde- en hij was op zoek naar een verwante muzikale ziel, die zijn melodieën kon begrijpen en kijk…daar was Saman. Je weet intussen wel hoe dat gaat bij muzikanten: dat raakt aan de praat, dat gaat spelen en jawel…daar was de klik tussen beiden.

Ze namen de wijk naar Muallem’s appartement, waar ze melodieën uit hun beider achtergrond gingen uitwisselen en aan het eind van de dag/nacht was daar deze plaat. Die wordt in niet geringe mate gestuurd en beïnvloed door het verhaal van de ouders van de een en het leven van de ander, en de muzikanten konden niet ander dan vaststellen dat hun manier van spelen en bedenken meer dan een beetje gelijklopend was, waarna ze, zoals het hoort, beslisten dat in een plaat te gieten. Die is er nu dus en ze is volgestouwd met composities van beide heren. Wat ik nog niet vermeldde is dat Alias klarinet en fluit (ney) speelt en Muallem Oud, gitaar en percussie op zich neemt en da ze zich, voor de definitieve opnames, lieten omringen door door Johan Ericsson op piano, Rickard N’Jokela en Yankale Segal op bas en Clas Olofsson op een nummer op gitaar.

Die samenwerkingen -prima klank overigens- leiden tot zo’n kleine veertig minuten adembenemend mooie en voornamelijk instrumentale muziek -al zingt Muallem ook wel eens- die je van begin tot einde in de ban houdt. Dit wil je ooit live op een podium kunnen zien, want het boeit werkelijk de hele tijd door. Voor wie weinig tijd heeft: ga op zoek naar een clip van “The Swing” en smelt, net als ondergetekende. Wij beseffen meestal nauwelijks hoeveel muzikale pracht er rond ons hangt, omdat we die niet te horen krijgen op onze radio’s. Da’s, zeker in dit geval, bijzonder jammer te noemen, want dit is werkelijk een heel straffe plaat !

(Dani Heyvaert)